Johannes Calvijn, werd geboren als Jehan Cauvin in Noyon op 10 juli 1509. Hij stierf in Genève op 27 mei 1564. Calvijn was een belangrijke Frans-Zwitserse christelijke theoloog. Naar hem is de protestants-christelijke stroming het calvinisme genoemd. Vooral zijn uit Kamerijk afkomstige moeder oefende een vrome invloed op hem uit. In 1523 stuurde zijn vader hem naar het Collège de la Marche in Parijs, waar hij Latijn en Frans leerde. Calvijn begon zijn studie in 1528 te Orléans en vervolgde zijn studie in 1529 in Bourges. In 1532 werd hij doctor in het recht. Als humanist schreef hij in 1532 zijn eerste boek, een commentaar op Seneca’s verhandeling: De clementia (Over de zachtmoedigheid, of de goedertierenheid). Calvijns boek was een hulde aan Erasmus van Rotterdam, die in 1529 een grote Seneca-uitgave had uitgegeven. Het boek van Calvijn was niet uitgesproken Bijbels. Calvijn was een verklaard aanhanger van de vijf sola’s van de Reformatie. Hieruit voortvloeiend was een kernpunt in de theologie van Calvijn zijn opvatting over de menselijke rechtvaardigheid ten opzichte van God. Vanuit deze opvatting vloeide ook zijn mening voort over hoe God omgaat met de mens, de leer van de uitverkiezing of predestinatie. Volgens Calvijn is de mens slechts rechtvaardig voor God door het verzoenende werk van Jezus Christus en kan de mens zelf daar niets aan toe- of afdoen. Omdat in deze visie de mens niet bij machte is zich te rechtvaardigen voor God, meende Calvijn dat God reeds van tevoren heeft bepaald wie deze goddelijke rechtvaardiging ten deel zou vallen en wie niet, de uitverkiezingsleer. In 1536 kwam de eerste uitgave van zijn Institutio Religionis Christianae (Onderwijs in het christelijk geloof) uit. In dit boek, zijn magnum opus, vatte Calvijn zijn zienswijze op het geheel van de christelijke leer samen. Gedurende zijn verdere leven bleef Calvijn dit boek aanvullen en uitbreiden, zowel in het Frans als in het Latijn. De laatste uitgave verscheen in 1559, vijf jaar voor zijn overlijden.
